Köln Konferansı: Darbecileri Yargılamaya Çağırıyoruz!

12 Haziran seçimleri, Emek, Özgürlük ve Demokrasi Bloku'nun seçime bağımsız adaylarla katılmasını engellemek için tezgahlanan komplolar, Kürt halkının kararlı direnişi sonunda bu oyunun boşa çıkartılması… Tüm engellemelere, aşağılık oyunlara rağmen, Kürt halkı ve onun dostları 12 Haziran'a doğru kararlı adımlarla ilerliyor.

Ama komplolar sadece Türkiye'nin içinden mi?

20 Nisan 2011'de ABD Hazine Bakanlığı Kürt ulusal hareketinin önde gelen militanlarından Remzi Kartal, Cemil Bayık, Duran Kalkan, Sabri Ok ve Adem Uzun'u "uyuşturucu kaçakçısı" ilan ederek mal varlıklarına elkoyduğunu açıkladı. Washington, 2009 yılında da Zübeyir Aydar, Murat Karayılan ve Ali Rıza Altun'u kara listeye almıştı.

Amaç, bu türden kara çalmalarla kamuoyunda Kürt ulusal hareketinin itibarını sarsmak, Türkiye'de ve tüm dünya ülkelerinde yüzbinlerce Kürd'ün metropolleri işgal ederek sahip çıktıkları bir özgürlük savaşını bu ucuz manevralarla zaafa uğratmak.

Bu suçlamalarda hedef alınan Remzi Kartal ve Zübeyir Aydar'ı şahsen tanırım, dostlarımdır. 1994'te Türk partilerinin ve askeriyenin elbirliğiyle DEP'in kapatılmasından sonra mücadelelerini yurt dışında sürdürmek üzere Türkiye'yi terkeden Kürt milletvekillerindendir.

Belçika'ya gelmelerinden önce de, Türkiye'ye giden Avrupa delegasyonlarının Türkiye'de görüşlerine başvurduğu seçkin insan hakları savunucularıydı. Aydar'ın 80'li yıllarda Siirt'te IHD yöneticisi sıfatıyla bir Avrupa televizyonuna verdiği mülakatın kaydı İnfo-Türk'ün arşivlerindedir.
Remzi Kartal ise 68 kuşağındandır ve daha o yıllarda Kürt halkının ulusal direnişine baş koymuş, 1980 Darbesi'nden sonra defalarca tutuklanmıştır.

Brüksel'e gelişlerinden bu yana, 16 yıldır, birçok demokratik platformlarda beraber olduk. DEP'le Dayanışma Bürosu'nun, ardından Sürgünde Kürt Parlamentosu'nun, 1999'da Kürdistan Ulusal Kongresi'nin kurulmasındaki olağanüstü çabalarının tanığıyım. Siyasal mülteciler olarak Kürt halkının sesini duyurmak, haklı taleplerini kabul ettirebilmek için büyük bir özveriyle gece gündüz demeden yedi düvele koşuşturdular.

Türk Devleti'nin Interpol'e bildirdiği "kırmızı liste"ler, ABD'nin Ankara'yı yedeğinde tutmak, Avrupa Birliği'ni de komploya alet etmek için yayınladığı şaibeli "kara liste"ler diğer Kürt şahsiyetleri gibi sık sık onları da vurdu. Birleşmiş Milletler himayesinde siyasal mülteci oldukları halde AB ülkelerinde gözaltına alındılar, hapsedildiler, seyahat etme özgürlüğünden yoksun bırakıldılar.

ABD Hazine Bakanlığı'nın "kara liste"ye aldığı haberini büyük şamatayla veren Türk medyası, bu kararın ardında ne kirli hesaplar olduğuna dair Remzi Kartal'ın yaptığı aşağıdaki açıklamaları görmezlikten geldi.

"ABD Hazine Bakanlığının yaptığı açıklamadan bir gün sonra Türkiye Savunma Sanayi İcra Komitesi tarafından 4 milyar dolarlık genel maksat helikopter ihalesi Amerikan Sikorsky şirketine verildi. ABD’nin hakkımızdaki bu kararı neden aldığı, hemen bir gün sonra Türkiye’den alınan helikopter ihalesi ile açığa çıkmıştır. Bütün olay budur. Amaç, Kürt siyasetçilerini karalayarak Türkiye'nin gönlünü hoş etmek suretiyle ihaleyi almaktır.

"ABD’nin veya başka herhangi bir devletin elinde bizim uyuşturucu kaçakçılığı yaptığımıza dair hiçbir belge yoktur. Eğer olsaydı zaten bugüne kadar çoktan gereğini yaparlardı. Ben ABD’yi ellerindeki belge ve bilgileri kamuoyuna açıklamaya çağırıyorum. Aksi takdirde çirkin ve iftiracı bir devlet olarak kamuoyunun vicdanında mahkum olacaklardır. "

Kartal, Ankara-Washington komplo tezgahının geçmişini de şöyle açıklıyor:

"Eski ABD Başkanı Bush, 5 Kasım 2007’de Türkiye başbakanı Recep Tayip Erdoğan’la yaptığı görüşmede, Türkiye’yi memnun etmek için PKK’yi ABD’nin düşmanı ilan etti. Bundan sonra da 30 Mayıs 2008’de Hazine Bakanlığı tarafından PKK Narkotik Kaçakçılığı Yapan Örgütler listesine dahil edildi. 30 yılı aşkın mücadele tarihimiz boyunca on binlerce kadromuz siyasal nedenlerle yargılanmıştır. Türkiye mahkemeleri dahil hiçbir ülkenin herhangi bir mahkemesinde bu konuyla ilgili aleyhimize ne bir karar alınmış, ne de bu iddiaları ispatlayacak bir delil gösterilebilmiştir."

"Aksine ABD Dışişleri Bakanlığı ve birçok uluslararası kurumun her yıl yayınlanan 'uluslararası insan ve uyuşturucu ticareti' raporlarında da geniş bir şekilde vurgulandığı üzere, uyuşturucu kaçakçılığı büyük ölçüde Türk devlet görevlilerinin gözetiminde yapılmakta, hatta 
devlet görevlileri direkt bu işin içinde yer almaktadır. ABD Dışişleri Bakanlığı'nın 2003 Dünya Uyuşturucu Raporu'nda 11 ülkedeki eroinin temini, üretimi ve dağıtımını Türklerin kontrol ettiği açıklandı. Interpol ise Avrupa'daki eroin trafiğinin Türk suç şebekelerinin elinde olduğunu açıkladı."


Gerçekten de Kartal'ın belirttiği gibi, "Europol'ün 2002 AB Organize Suçlar Raporu'nda, Almanya'da Frankfurt Federal Mahkemesi yargıçlarından Rolf Schwalbe'nin 21 Ocak 1997 de Almanya DPA Ajansına yaptığı açıklamada, İngiltere'de kaçakçılıktan sorumlu İçişleri Bakan Yardımcısı Tom Sackville'in 26 Ocak 1997'de Türkiye’deki Interstar TV’de yayınlanan mülakatında, Fransa Uyuşturucu Jeopolitiği Gözlemevi'nin Mart 1997 de açıkladığı raporda, Avrupa'da tüketilen uyuşturucunun yüzde sekseninin Türkiye'den geldiği ve devletin üst düzey yetkililerinin bu ticaretin içinde olduğu belirtilmektedir. Yine üst düzey dahil bir çok asker ve polisin bu işe karıştığı, uyuşturucunun askeri helikopterler dahil resmi araçlarla taşındığı, Susurluk raporu gibi Türkiye’nin resmi devlet raporlarıyla da sabittir."

Ya bizzat ABD ordusunun yaptığı uyuşturucu kaçakçılığı? Vietnam Savaşı'nda can veren ABD askerleri için yapılmış tabutlarla "Altın Üçgen"'den Amerika'ya nasıl eroin kaçırıldığına dair haberleri bizim kuşak unutmadı.

Bu satırları yazarken, ABD, Avrupa ve Türk medyasının Ben Ladin'in katledilmesi konusunda nasıl bire bin yalan katarak zafer çığlıkları attıklarını izliyorum.

Atatürkçü-milliyetçi bir gazete manşetten yakınıyor: "Amerika'nın yaptığını biz Apo'ya yapamadık. Ladin'i öldürüp denize attılar!"

Apo'ya yapamadıklarını ateş kes'e rağmen hemen her gün Kürt halkının kendisine yapıyorlar. Hem de AKP-MGK Koalisyonu'nun fetvalarıyla…

Ben Ladin'in katledilmesini zafer havasında veren medya yine de rahatsız.

Misilleme olur mu? ABD ve AB metropollerinde yeni şiddet eylemleri beklenebilir mi?

Çünkü asıl terörün kendi çıkarlarını korumak için ABD'den kaynaklandığını, ikiz kulelere yapılan saldırıda ölenlerin sayısının yüzlerce misli insanın, kadını, erkeği, çocuğuyla, Afganistan'dan Balkanlar'a, şimdilerde de Kuzey Afrika'ya uzanan kadar geniş bir coğrafyada nasıl ABD ve müttefiklerinin terörüne, NATO terörüne kurban gittiğini kendileri de biliyor.

Remzi Kartal'ları, Zübeyir Aydar'ları Washington'un kara listelerine koyanlar pek iyi biliyorlar ki, halklara karşı işledikleri suçlardan ötürü kendileri halkların kırmızı listelerindedir.

Arabayla yakınlarından geçerken bakıyorum. Brüksel'deki ABD Büyükelçiliği'nin, hele de NATO Karargahı'nın çevresindeki koruma önlemleri misliyle artırılmış.

Korku dağları bekliyor…

İstanbul Kitap Fuarı'nda bu yıl yine çeşitli paneller düzenlendi. Bunlardan birinin konusu özellikle yurt dışında Türkiye'nin demokratikleşmesi ve barışın sağlanması için mücadele veren siyasal göçmenleri doğrudan ilgilendiriyordu: "50 yıl sonra göçmen edebiyatı mı, sürgün edebiyatı mı?"

Paneli Belge Yayınları kurucusu Ragıp Zarakolu örgütlemiş, bu konuda benim de bir bildiri göndermemde ısrar etmişti.  Bildiriyi kaleme alırken önce Belge Yayınları'nın genç yöneticisi, Ragıp'ın oğlu Deniz Zarakolu KCK operasyonları kapsamında tutuklandı.

20 Ekim tarihli en son mesajında Ragıp, "Salı günü Edirne'ye görüşe gittik ilk defa... Öteki oğlum Sinan'la sabah 7'de yola koyuldum. Gece 9'da evdeydim. Frankfurt'tan Suzan'ın cenazesine yetiştim. Yarın Diyarbakır'a gidiyorum erkenden, kilisenin açılışı için. Karmaşık günlerden geçiyoruz yine" diyordu.

Ardından aynı operasyonun uzantısı olarak onlarca Kürt yurtseveriyle birlikte Prof. Buşra Ersanlı ve Ragıp da tutuklandı. İstanbul Kitap Fuarı'ndaki panele benim gibi Ragıp da katılamadı.

Bunu daha sonra göstermelik bahanelerle yine onlarca Kürt avukatının gözaltına alınması ve ardından tutuklanması izledi.

Buna bir de Dersim Soykırımı konusunda ucuz polemikler ve Dersimlilerden sözümona özür dileme gösterileri eklendi.

Bu ucuz gözboyama operasyonları sürüp giderken Türkiye, Arap ülkelerine demokrasi dersi veren bir diktatör adayının pençesinde hızla yeşil faşizmin egemen olduğu bir ülkeye dönüşüyor.

*

Biz Ragıp'la Türkiye solunun iki komşu kuşağındanız: benim 2. Dünya Savaşı  yılları kuşağı ve onun savaş sonrası kuşağı...

Ama bu iki kuşak kendini bildi bileli hep savaşı yaşadı. Sistemler arası soğuk savaşı, soğuk savaşın dünyanın dört bir yanındaki sıcak izdüşümlerini, ABD güdümlü askeri darbeleri... Ve de şimdilerde yeşil polisiye darbeleri.

Ragıp ve onun gibi onurlu bir kavgaya başkoymuş diğer dostlarımız, bizler gibi uzak coğrafyalara savrulmamış olsalar bile, her daim sürgün yaşadılar, yaşamaktalar...

Şu anda Ragıp da, Deniz de, Büşra da sürgünde... Kürt siyasetçileri de, avukatları da sürgünde…

Ragıp'la Brüksel'deki beraberliklerimizden iz bırakan bir anıdır Karl Marx'ın siyasal sürgün olduğu yıllarda Komünist Manifesto'yu yazdığı kuğulu kahveyi ziyaretimiz. Tam karşısında da bir başka ünlü sürgünün, Victor Hugo'nun kaldığı tipik Brüksel evi...

Panel için seçilen konu benim için pek yerinde değildi : "50 yıl sonra göçmen edebiyatı mı, sürgün edebiyatı mı?"

Niçin 1961?

Artan nüfusuna kentlerde iş alanı açamayan Türk Devleti'nin kendi işçisini, köylüsünü başından defedercesine kapitalist Avrupa ülkelerine satış belgesini imzaladığı tarih olduğu için mi?

Kuşkusuz Anadolu'nun binlerce yıllık göç vermeler, göç almalar tarihinde önemli bir kilometre taşı 1961.Gittikleri ülkelerin sosyal, siyasal yaşamına uyabilmeleri için hiçbir  alt yapı hazırlanmadan, en verimli çağlarında en ağır işlerde çalıştırıldıktan sonra sıkılmış bir limon gibi geri gönderilmek üzere "konuk işçi" etiketiyle satılan yüzbinlerce insanımızın dramıdır söz konusu olan.

Bittabi, bu dramın da, tüm benzerlerinde olduğu gibi, kendi edebiyatını, kendi müziğini üretmesi kaçınılmazdı. İlk onyıllarda ifadesini sadece Türkçe'de bulan bu yaratıcılık, "konuk işçi"likten yerleşikliğe geçişle birlikte, özellikle de ikinci ve üçüncü kuşakların devreye girmesiyle farklı dilleri rahatlıkla kullanan evrensel bir boyuta ulaştı. Sadece edebiyatta değil, tiyatroda, sinemada da...

Dahası da var...  60'lı yıllarda Avrupa'ya Türk diye satılan işçilerin önemli kısmı daha sonraki yıllarda etnik kimliklerine sahip çıktılar... Sadece Türkçe ya da Almanca, Fransızca, İngilizce ürün vermekle kalmadılar, küllenmeye mahkum edilen kendi ana dillerinde, Kürtçe, Ermenice, Süryanice eserler verdiler.

*

Panelin konusuna dönelim: "50 yıl sonra göçmen edebiyatı mı, sürgün edebiyatı mı?"

Oldum olası bu göçmen-sürgün ayrımından rahatsız oldum.

Bir insan, hangi nedenle olursa olsun, doğduğu, büyüdüğü, kişiliğini bulduğu topraklardan zorla kopartılmışsa, göçmen değil sürgündür.

1961 göç anlaşması imzalandıktan sonra, yaşam güvencesi bulmak için göçmen devşirme bürolarının önünde kuyruk yapan insanlarımızın, dişlerinden erkeklik ya da dişilik organlarına kadar herşeyiyle nasıl kontroldan geçirildiklerini, "defosuz mal" niyetine nasıl satıldıklarını yakından izledim.

Ve de 1971'den beri siyasal sürgünüm...

Ragıp'la her Avrupa'ya gelişinde üzerinde en çok tartıştığımız konulardan biri bu...

Ben 1971'de beri siyasal sürgünle ekonomik göçün içiçe geçmişliğini belgelemekteyim.

Ragıp daha da gerilere giderek, arşivlerin tozlu raflarından Ermeni, Asuri, Elen, Kürt soykırımlarının, bunların uzantısı olan tehcirlerin, siyasal sürgünlerin belgelerini, her türlü riski göze alarak yayınlıyor.

Bu, bizim 60'lı yıllarda Ant'la başlayıp daha sonra sürgünde İnfo-Türk'te, Türkiye'deyse sevgili Ayşe'nin de birinci derecede katkısıyla Belge Uluslararası Yayıncılık'ta sürdürülen bir kavganın onur verici sayfalarıdan biri.

1961 resmileştirilen göç miladı... Ya onun öncesi?

1915 soykırımı... Cumhuriyet döneminde ardarda gelen Kürt soykırımları, Varlık Vergisi, 6-7 Eylül, 27 Mayıs, 12 Mart, Kahramanmaraş, Çorum, 12 Eylül Darbesi...

Ve de günümüzün yeşil faşist darbeleri...

Göçmen tarihi, göçmen edebiyatı.

50 yılla sınırlanabilir mi?

*

2005, Ermeni soykırımının 90. yıldönümüydü.

Belçika'daki Ermeni, Asuri ve Kürt kuruluşlarıyla birlikte düzelediğimiz anma toplantılarına TC Büyükelçiliği'nin Atatürkçüsü ve İslamcısıyla tüm dernekleri seferber ederek gösterdiği tepkiyi unutmuyorum.

Dersim soykırımını anıp da hesap sorulmasını istediğimizde başlatılan isterik linç kampayalarını da...`

Beş yıl önce. Göçün 45. yılında tüm Avrupa ülkelerinde olduğu gibi Belçika'da da bir dizi etkinlikler düzenlenmiş, Türk göçmenlerin Avrupa'ya gelişi, Osmanlı'nın Viyana kuşatmalarında başarılamayan Türk-İslam fütuhatının yeni ve zafere yazgılı yeni aşaması olarak kutsanmıştı.

Belçika'daki Ermeni, Asuri ve Kürt kuruluşlarıyla birlikte 2006'da bir dizi etkinlik düzenleyerek Anadolu'dan Avrupa'ya, Amerika'ya, Uzak Asya ve Okyanusya'ya bitip tükenmez göçün devlet terörüden, ulusal ve dinsel baskılardan, ırkçı uygulamalardan kaynaklanan nedenlerine dikkati çekmiştik.

Beş yıldır pek de değişen bir şey yok.

Türkiye düşün ve yayın yaşamı artık Türk Devleti'nin dayattığı gülünç tarih düşmeleri aşmalı, göç olgusunun siyasal ve etnik kökenlerine ulaşmalı, bunları cesaretle ortaya koymalıdır.

Avrupa devletlerinin kimi oportünist yöneticileri, soykırım kurbanı Ermeni, Asuri, Elen ve Kürt halklarının tarihsel gerçekleri tanıma istemlerini misli görülmemiş bir iki yüzlülükle görmezlikten gelirken, "seçmenleştirilmiş" Türklerin oylarını alma hesabı uğruna Türk-İslam sentezinin Avrupa Birliği topluluklarında hızlı tırmanışı karşısında sessiz kalıyor, aşırı milliyetçi, dinci, cemaatçi, Atatürkçü yapılanmalara her türlü desteği vermekte tereddüt etmiyor.

İşimiz zor.

Anadolu çıkışlı göçü, sadece ekonomik değil aynızamanda etno-sosyolojik ve siyasal boyutlarıyla en küçük ayrıntılarına kadar irdeleme, günışığına çıkartma zamanıdır.  Anadolu ezeli ve ebedi sürgün toprağıdır. Bu toprak iyi deşilmelidir.

Demokrasi ve barış kavgası veren tüm kişilerin ve örgütlerin  öncelikli görevlerinden biri de bu olmalıdır.

Avrupa'daki barış hareketimizin yakın hedefleri

Doğan Özgüden

Mayıs 2012

Karamsarlıklar ve iyimserlikler gelgiti içinde sürekli çalkanan Türkiye’de varlığını ve mücadelesini büyük zorluklar içinde yürütebilen girişimlerin başta gelenlerindendir barış hareketi. 50’li ve 70’li yıllarda kurulan barış derneklerinin nasıl yokedildiklerini bilmeyen yok.

Hadi ikincisini asker yoketmiştir, ya birincisi? Onun celladı da cumhuriyet tarihinde ilk kez "demokrasi" vaadleriyle halkın ezici çoğunluğunun oyunu alarak iktidar olur olmaz NATO'ya kapağı atabilmek için Kore'ye bir tugay gönderen sivil DP iktidarı değil mi?

Şaşırtıcı da değil. Her iki barış girişimi de ABD emperyalizminin sadece Türkiye'de değil, tüm dünyada kurduğu askeri egemenliğe karşıydılar. Yeryüzünde iki süper gücün kıyasıya savaştığı bir ortamda Türkiye'nin kapılarını  ABD üslerine, onun çokuluslu şirketlerine, ajanlarına, ideolojik koşullandırma kurumlarına sonuna kadar açan iktidar, sivil de olsa, efendisinin emrine itaat edecek, imha emrini tereddütsüz yerine getirecekti.

70'li yılların barış hareketinin tüm demokratik örgütlenmeler ve girişimler gibi  yokedileceğinin işareti, 1 Mayıs 1977 Taksim kırımıyla verilmişti. Bir anımsatma… Türkiye Barış Derneği, aynı yılın Nisan'ında kurulmuş, bir kaç hafta sonra da tüm demokratik ve sendikal örgütlerle birlikte 1 Mayıs yürüyüşüne ve mitinge katılmıştı.

O gün kırım neden oldu, kimler tahrik etti, kimler ateş etti? Yıllarca sonra ilk kez sol kamuoyunda da tartışılıyor. Türk devletinin bu faciadaki sorumluluğunu gözardı etmeden, devleti aklamaya yeltenmeden, olayın tüm veçheleriyle tartışılmasında kuşkusuz yarar var.

Bugün barış hareketinden, onun geçmişinden bahsediyoruz.

Çeşitli ve hattâ birbirini nakzeden tanıklıkların ortaya koyduğu bir gerçeklik, o günlerde solun çeşitli kümelenmeleri arasında ideolojik çekişmelerin giderek husumet ve hattâ siyasal şiddet boyutuna ulaşmış olduğudur. Bunun Avrupa uzantıları da fazlasıyla yaşandı.

İşçi sınıfının birlik, dayanışma ve mücadele günü olan 1 Mayıs'ta, DİSK yönetimini elinde tutan, Türkiye Barış Derneği'nin de yakın olduğu bir siyasal çizginin kendinden olmayan grupların alana girmesini yasaklaması, buna tepki olarak bazı karşı grupların silahlanarak meydana zorla girmeye kalkışmaları, devletin karanlık güçlerinin de bu ortamdan yararlanarak ortalığı kan gölüne çevirmeleri Türkiye sol hareketi tarihinin en karanlık sayfalarından biri olarak anılacaktır.

Evet, 1977'nin 1 Mayıs kutlamasında Türkiye barış hareketi ilk kez örgütlü olarak yeralmıştır, ama solun kendi içinde dahi barış yoktur.

Aradan çeyrek yüzyıl geçtikten sonra ise durum tamamen farklıdır.

Bu yılın 1 Mayıs'ı aynı Taksim Alanı'nda, hiçbir sol fraksiyonun dayatmaları olmadan, hiçbir siyasal grup, hiçbir demokratik girişim dışlanmadan, "sivil toplum"un tüm renklerinin katılımıyla özlenen biçimde, gerçekten barışçıl bir bayram havası içinde kutlanmıştır.

25 yıl öncesine göre önemli bir farkı daha gözden uzak tutmamak gerek.

O sırada Türkiye barış hareketinin öncelikli sorunu süper güçler arasında süregelen soğuk savaşta ABD emperyalizminin dayatmalarına karşı mücadele vermekti. Bugün Türkiye barış hareketinin ana sorunu, ABD'nin dayatmalarına ve özellikle de Ortadoğu bölgesindeki komplolarına karşı yine de uyanık olmakla beraber, daha da önemlisi, Türk Devleti'nin kendi nüfusunun önemli bir kesimine karşı yürüttüğü kirli savaşı sona erdirebilmektir.

Başta İstanbul olmak üzere Türkiye'nin tüm metropollerindeki 1 Mayıs gösterilerinde Kürt ve Türk barışseverleri omuz omuza, sloganlarıyla, türküleriyle, danslarıyla bu barışçıl özlemi dile getirmişlerdir.

1 Mayıs'ın hemen ardından Deniz Gezmiş, Yusuf Arslan ve Hüseyin İnan'ın idamlarının 40. Yıldönümü dolayısıyla yapılan anma törenlerinde de vurgulanan bir istemdir bu.

Bazı çevreler nasıl  25 yıl önceki 1 Mayıs kırımını solcuların sırtına yıkmaya çalıştılarsa, bu yıldönümünde de Deniz ve arkadaşlarının "Kemalist" olduğunu, hattâ cuntalarla işbirliği yaptığını kamuoyuna kabul ettirebilmek için ellerinden geleni artlarına koymadılar.

Şurası bir gerçek ki, Türk solu 20'li yıllardan beri Komintern ve onun disiplinindeki Türkiye Komünist Partisi tarafından Kemalizm'in destekçiliğine koşullandırılmıştı. 60'lı yıllarda kurulan Türkiye İşçi Partisi'nin programı ve liderlerinin konuşmaları da Atatürkçüleri güvenilir güçler arasında saymaktaydı.

Türkiye'de gelişen devrimci gençlik hareketinin de bundan etkilenmiş olması hiç şaşırtıcı değil.

Kaldı ki, Türkiye İşçi Partisi'nin 1964 yılındaki ilk büyük kongresinde aldığı kararlarla gençlik kollarına güvensizlik göstererek yönetime katılımlarını reddetmesi de gençliğin Kemalist ve cuntacı güçlerin etki alanına düşmesinde büyük rol oynadı.

Tüm bunlara karşın Deniz'ler 60'l yılların sonlarında bu koşullandırma cenderesini büyük bir cesaretle paramparça ederek işçi sınıfının ve de Türk ve Kürt halklarının ortak mücadelesinde saf tuttular, bu kararlılığı idam sehpasında da haykırdılar.

Deniz'in bu haykırışı, 40 yıl sonra kitlesel, örgütsel ve düşünsel bir güce dönüşmüş bulunuyor. Hem de "demokrasi" türküleriyle iktidara gelen Tayyip Erdoğan'ın giderek daha somutlaştırdığı ve anayasa değişikliğiyle kurumsallaştırmaya çalıştığı yeşil totalitarizmin binlerce Kürt seçilmişini, siyasetçisini, düşünürünü zındanlara atmasına rağmen...

Bu satırları yazarken Türkiye'de Halkın Demokratik Kongresi (HDK)'nin yerel seçimler, cumhurbaşkanlığı seçimi ve genel seçimlere müdahale edecek bir parti kurulması kararı aldığı haberi geldi. Kararda, "HDK, Türkiye’deki düzene yönelik bütün itirazları gerçek bir muhalefet zemininde birleştirmek, toplumsal muhalefetin sesi ve kürsüsü olmak, bunu bir iktidar alternatifi olarak güçlendirmek, özgür, demokratik ve eşitlikçi bir Türkiye’nin mümkün olduğunu gösterebilmek durumundadır," deniyor.

Gerçekten de Türkiye demokrasi ve barış güçleri yeniden zorlu bir mücadele dönemine giriyor. Cumhurbaşkanlığı seçiminde iddialı olunamasa da, 2014 belediye ve 2015 milletvekili seçimlerinde bir parti ya da bir partiler bloku çevresinde kenetlenecek demokrasi ve barış güçleri önemli mevziler elde edebilir.

Yurt dışında bulunan demokrasi ve barış güçleri açısından önemli bir yeni gelişme de, önümüzdeki seçimlerde yurt dışındaki vatandaşların oy kullanma olanağına kavuşuyor olmaları.

Ta 70'li yıllarda bir yandan göçmenlerin bulundukları ülkelerde seçme ve seçilme haklarına kavuşmaları için mücadele yürütürken, öte yandan da Türkiye'yle bir dizi hayati bağları olan göçmenlerin ve ailelelerinin Türkiye'deki seçimler için yurt dışından oy kullanma olanağını kazanabilmeleri mücadelesi veriyorduk.

Ecevit'ten başlayarak yıllardır Avrupa'ya gelip giden tüm iktidar mensupları en kısa zamanda bu hakkın sağlanacağına dair söz verdikleri halde bu vaadler asla gerçekleştirilmedi.

Çeşitli Avrupa seyahatlerinde yurt dışındaki göçmenlerin kendisini ve partisine destekleyeceklerine kanaat getirmiş olmalı ki, Erdoğan'ın dayatmasıyla Millet Meclisi nihayet Türkiye'deki seçimler tüm vatandaşların bulundukları ülkelerde oy kullanma hakkını ilkesel olarak kabul etti.

Ayrıntılarını henüz bilmiyoruz ama, seçim barajının hâlâ yüzde 10 olduğu bir devletin başka ülkelerdeki yurttaşlarının oy kullanabilmeleri barajın zorlanması açısından stratejik bir önem taşıyor.

Türkiye Barış Meclisi'ne olduğu gibi, Avrupa Barış Meclisi'ne de bu bakımdan büyük görevler ve sorumluluklar düşüyor.

TC vatandaşlığını yitirmemiş olan Asuri, Ermeni, Kürt ve Türk kökenli göçmen ve sürgünlerin, Türkiye'de gerçekten barışçıl ve demokratik bir mücadele veren partiye oy vermelerinin sağlanması için şimdiden seferber olunması gerekiyor.

Böylesi bir seferberlik, sadece Türkiye'deki seçimler açısından değil, göçmen ve sürgünlerimizin yoğun yaşadıkları ülkelerin seçimleri açısından da yaşamsal önem taşıyor.

Şu ana kadar TC devlet lobisinin hizmetinde parlamentolara, belediye meclislerine, hattâ bölge hükümetlerine giren Türk kökenli politikacıların yanıltıcı, inkarcı beyan ve uygulamalarına karşı, Asuri, Ermeni, Kürt ve Türk kökenli demokrat göçmen ve sürgünlerin bir ağırlık koyma zamanı geldi geçiyor.

3. Kongresi'nden daha bir güçlenmiş olarak çıkacağına inandığım Avrupa Barış Meclisi'nin gelecek dönemdeki faaliyet programının öncelikli maddelerinden biri, Türkiye ve Avrupa seçimlerinde demokrasiden, özgürlükten, eşitlikten ve barıştan yana olan örgüt ve kişilerin etkinlik ve başarı sağlamasına katkıda bulunmak, Türkiyeli tüm demokratik  örgütleri bu yönde duyarlı kılmağa çalışmak olmalıdır.